વાર્તા: લાઈવ સ્ટેચ્યૂ

લાઈવ સ્ટેચ્યૂ

“સ્વર્ગ તો જવાશે ત્યારે જોવાશે, પણ પ્રતિકને પરણીને આવી ત્યારથી અહીં જ સ્વર્ગ છે. પણ તું યુ.એસ.થી આવી ક્યારે?” પરિધિએ બેનપણી આગળ ખુશી વ્યક્ત કરતાં ફોન સ્પીકર પર મૂક્યો.
“આહા, તારે માટે ખૂબ જ ખુશ છું. યાર, ઇન્ડિયામાં હોત તો તારા ભવ્ય લગ્નની મજા માણત. તને જલદી મળવું છે. પણ તું હમણાં શું કરે છે? જીજુ સાથે વાત તો કરાવને.”
“જીજુ? હમણાં ઘરે હોય? ઓફિસે હોય. ને હું? જીમ જવા રેડી થાઉં છું.”
“અરે! તું અને જીમ? ત્યારે તો મારી બ્યૂટીફુલ બહેનપણી મને સલાહ આપતી હતી કે, ઘરનાં બધાં જ કામ જાતે કરો તો જીમ જવાની જરૂર નથી રહેતી. કેટલા બધા રૂપિયા ખર્ચાઈ જાય? ને હવે?”

“સાચી વાત પ્રિયા, પણ હું તો પતિદેવના પૈસા વસુલ કરવા જાઉં છું, ગોલ્ડ ક્લબમાં કપલની આજીવન મેમ્બરશીપ છે બોલ! પ્રતિક તો મૂડ હોય તો જાય ને નયે જાય. અહીં તો ઘરનાં કામકાજ પર બિલકુલ ચોકડી જ છે.” ટ્રેકશૂટ પહેરીને સ્પોર્ટશૂઝમાં પગ નાખતા પરિધિએ વાત આગળ ચલાવી.
“વાહ, મેઇડ સરવન્ટની તો ભરપૂર સુવિધાઓ હશે જ. જે હોય એ પણ તને આટલું સરસ ધનિક અને સંસ્કારી સાસરું મળવા બદલ સાચે જ ખરા દિલથી આનંદ વ્યક્ત કરું છું, દોસ્ત. તું જીમ જઈ આવ પછી મળીએ છીએ. પાક્કું.”
“હા, ઘરે આવજે. પ્રતિક અને મારાં ઘરનાં બધાં તરફથી તને ઇનવાઈટ કરું છું.”
“ઓહોહો, સાચે જ ‘શ્રદ્ધા ગ્રૂપ’ની છોટી માલકીનની જેમ બોલે છે, પણ મારી તો તું એજ પરી અપ્સરા. ચાલ, બાય ને ચોક્ક્સ મળીએ.”

પરિધિ સાચે જ અપ્સરાથી ઓછી નહોતી. પ્રતિકે એને એક ભવ્ય લગ્નસમારંભમાં દાખલ થતી વખતે જોઈ હતી અને પહેલી નજરે જ મોહી પડ્યો હતો. એણે પરિવારમાં વાત કરી અને આ સંમોહિની છે કોણ એની તપાસ આદરી હતી. પરિધિ પૈસેટકે અત્યંત સામાન્ય પરિવારની ખૂબ સુંદર અને ગુણવાન દીકરી, ભણવાની સાથે પરિવાર માટે થોડી કમાણી પણ કરતી.
આવા મોટા સમારંભોના મંચ સજાવટમાં લાઈવ સ્ટેચ્યૂ તરીકે કામ કરતી. ત્રણચાર કલાક એ સજીધજીને પૂતળાની જેમ એક જ પોઝમાં બેસી શકતી. આ ખરેખર અઘરું કાર્ય હતું. એના માટે એણે ઘરે જ પ્રેક્ટિસ કરી પોતાને તૈયાર કરી હતી. આ એક મેડિટેશન છે કે તપ છે એમ જ એ માનતી. ગમે એટલો અવાજ આવે કે કોઈ કેટલુંય  ડિસ્ટર્બ કરે પણ એણે તપ ભંગ કરવાનું નહોતું.

“ઋષિ મુનિ કરતાં પણ આ તો કઠિન છે. એમણે તો વનમાં શાંતિમાં સમાધિ લગાવવાની હોય!”
“હા, સર આને એક તપસ્યા જ માનું છું ને હું મારા કામને રિસ્પેક્ટ કરું છુ”?
સહુ પ્રથમ પ્રતિકના પપ્પા વિશ્વેશભાઈએ પરિધિને ઓફિસમાં બોલાવી પૂછ્યું હતું. પરિવારનો એકનો એક દીકરો જે ભવિષ્યમાં આખું શ્રદ્ધા ગ્રુપ સંભાળવાનો હતો. એને કેટલાં વખતથી કંઈ કેટલીય છોકરીઓ બતાવી પણ ધરાર ના જ પાડતો. અચાનક એની નજર બિઝનેસ ફ્રેન્ડના પુત્રના લગ્ન સમારંભમાં લાઈવ સ્ટેચ્યૂ તરીકે કામ કરતી પરિધિ પર ઠરી ત્યારે આખો પરિવાર ઓફિસે ભેગો થયો. રૂપ રૂપની અંબાર પરિધિ વિશે જાણવા એને જ ઓફિસે બોલાવી. પરિધિ પપ્પા સાથે પહોંચી અને અરસપરસ વાતો થઈ. પરિધિને પણ પ્રતિક ગમી ગયો. પરિધિના પપ્પા પોતાની આર્થિક પરિસ્થિતિ વિશે ચિંતાતુર હતા. એમનો એ ભાવ કળી જતા વિશ્વેશભાઈએ એમને એ બાબતે લગીરે ચિંતા ન કરવા જણાવીને ભેટ્યા.
મોટા સફળ બિઝનેસમેનને છાજે એ રીતે ખૂબ ધામધૂમથી લગ્નોત્સવ ઉજવાયો. બંને સ્વિત્ઝર્લેન્ડ હનીમૂન પર પણ જઈ આવ્યાં.

પરિધિને આ બધું પરીલોક જેવું લાગતું હતું. ઘણીવાર માને ફોન કરી પૂછતી પણ, “આ બધું સાચું હોયને, મમ્મી?” દીકરીની ખુશી જોઈ મમ્મી પણ મલકાતી. સાસુમા રૂપાળી, નમણી અને વિવેકી વહુને સજાવી ધજાવી પોતાની કેટલીય ક્લબો, વિમેન ગ્રૂપ્સ, પાર્ટીઓ વિગેરેમાં લઈ જતી અને અભિનંદનની અધિકારી બનતી. પરિધિ પણ પોરસાતી. લગ્નને ત્રણેક મહિના ક્યાં વીતી ગયા ખબર જ ન પડી. બંનેને ખૂબ મજામાં જોઈ વડીલોની ખુશી બેવડાતી.
એક દિવસ બ્રેકફસ્ટ ટેબલ પર ગરમાગરમ ઉપમા અને બટાકાપૌઆથી ટેબલ સજાવેલું જોઈ આશ્ચર્યથી શ્રદ્ધાબેન બોલ્યાં, “આજે મહારાજ મોડા આવવાના છે? કેમ તેં બનાવ્યું? તેલના છાંટાબાંટા ઊડત તો? તારા આરસપહાણ જેવા લીસા હાથ પર ડાઘા પડી જાય, બેટા.”
“અરે ના મમ્મીજી, મહારાજ તો ક્યારના આવી ગયા છે. એ તો મને જ થયું કે…”
“બેટા, બહુ જ સરસ બની છે બંને વાનગી.” વિશ્વેશભાઈના મા મોટીબા તરત જ બોલ્યાં. આમ પણ પરિધિને મોટીબા સાથે ખૂબ ફાવતું. તે દિવસે સાંજે પૂજાઘરમાં મોટીબા સાથે દીવો કરવા બેઠી હતી ત્યારે એણે એક દીવો એકવાગાર્ડ પાસે પ્લેટફોર્મ પર મૂક્યો હતો ત્યારે સહુએ એની મજાક કરી હતી ને મોટીબા પીઠ થાબડી બોલ્યા હતાં, “હવે નથી રહ્યા પાણિયારાં કે નથી રહ્યાં માટલાં, પણ દીવો તો થવો જ જોઈએ. શ્રદ્ધા એક નાનું માટલું મંગાવી આપજે,હું તો એમાંથી…..”

“મોટી બા, હું પણ એમાંથી જ પીશ.” બસ ત્યારથી એ નાનકડાં માટલાં પાસે રોજ દીવો થતો.
લગ્ન પછી કેટલાય દિવસો સુધી પ્રતિક ઘરે રહેતો કે ઓફિસેથી વહેલો આવી જતો ને પછી બંને ફરવા નીકળી જતાં. આમ જાણે હનીમૂન લંબાતું. એનાથી પરિધિનો સમય પણ રમ્ય બની જતો. ધીમે ધીમે એ ઓફિસના કલાકો વધારતો ગયો. પરિધિ પાસે કંઈ કામ રહેતું નહીં. એને શ્રદ્ધામમ્મીની પાર્ટીઓમાં ઓછું ગમતું એટલે એ મોટીબા સાથે વધુ રહેતી કે પછી જીમમાં કે ખરીદી કરવા જઈ આવતી. આમેય એને કારણ વગર સમય બગાડવો ગમતો નહીં. કોઈવાર
પ્રતિક સાથે બિઝનેસ ટૂર પર પણ જતી પણ ત્યાં પણ એ શું કરે? આખરે એક દિવસ એણે પ્રતિકને કહ્યું. “હું પણ ઓફિસે આવું તો?”

“ના, તારું કામ નહીં? ઘરે આરામ કર. પછી આખો દિવસ કામ કરી કરીને તારો થાકેલો ચહેરો મને જોવો ના ગમે. મને તો તું આવી જ ગમે તરોતાજા.” કહેતા એણે પરિધિને પાસે ખેંચી.
“પણ પહેલાં હું ઘણા કામ કરતી જ હતીને?” બોલી રહે એ પહેલાં તો પ્રતિકે એના હોઠ પર હોઠ મૂકી દીધા. પરિધિ પણ એ નશામાં ખોવાઈ ગઈ.
બીજે દિવસે શ્રદ્ધામમ્મીજીને વાત કરી તો, “જો બેટા, પ્રતિકની વાત સાચી છે, તારે કામ કરવાની શી જરૂર? થોડા વખતમાં નાનું બાળક આવશે. પછી તારી પાસે સમય નહીં રહે, તું બીજું કંઈક કર, ડાન્સ ક્લાસ, યોગા ક્લાસ કે કંઈ પણ.”
ફરી બીજી રાતે પણ પ્રતિકનો વ્હાલભર્યો પ્રતિકાત્મક નાનો જવાબ મળ્યો.

મોટીબાએ પણ તેના કામ કરવા બાબતે વાત કરી ત્યારે વિશ્વેશભાઈએ કહ્યું, “તારી વાત સાચી, પણ બા, આ આપણા બિઝનેઝનું કામ એ છોકરી ન કરી શકે, બોલ એને શું કામ આપું? ને લાઈવ સ્ટેચ્યૂની નોકરી કરવા થોડી મોકલાય? લોક શું કહે? શ્રદ્ધા ગ્રૂપની વહુ… ચાલ જવા દે.”
પરિધિ મોટી બાનો પરિઘ બની રહેતી. એમને જરાય ઊઠવા ન દેતી. એમનું જે પણ કામ હોય નોકરોને ના પાડી જાતે ઘૂમી વળતી. મોટીબા બપોરે આરામ કરે ત્યારે બસ એ ફ્રી રહેતી. એમાં પણ એ ખુશ હતી અને પરિવારના સભ્યો પણ.
“આજે તો બહુ મોડું થયું?” ગરમ ચા આપતાં એણે પ્રતિકને પૂછ્યું.
“યસ ડાર્લિંગ, નવો બિઝનેસ વધાર્યો એટલે હવે શરૂઆતમાં થોડું થશે.” પરિધિના હાથમાંથી ટૉવેલ લઈ બાથરૂમમાં જતા એ બોલ્યો.

શ્રદ્ધા ગ્રુપે સારસ ગ્રુપ ખરીદી લીધું હતું. એના માલિક સારસભાઈ સાથે ખાસ ઓળખાણ નહોતી પણ સારી કંપની છે એટલી જાણ હતી. સારસભાઈ વિદેશ સેટલ થવાના હતા એટલે એણે કંપની વેચવાની જાહેરાત કરી હતી. જોકે, એ નાની કંપની હતી પણ વિશ્વેશભાઈ ને પ્રતિક એ રીતે બિઝનેસ વધારવા માંગતા હતા.
“મોટીબા આશીર્વાદ આપો, તમારો પ્રતિક ખૂબ પ્રગતિ કરી રહ્યો છે.” પરિધિ સ્મિત સાથે બોલી. મોટીબાએ મીઠું મોઢું કરાવી આશિષ આપ્યા ને બોલ્યાં “જુઓ પરિધિ શુકનવંતી છેને?” સહુએ હા પુરાવી. બીજે દિવસે પરિધિની બર્થડે હતી. નવી કંપનીની દોડાદોડીમાં પ્રતિકને યાદ ન રહ્યું. તે વહેલો ઓફિસ પહોંચી ગયો.

સારસભાઈ સાથે ઘણી વાતો કરવાની હતી. મોબાઈલનું એલાર્મ બીપબીપ થયું. એણે પરિધિની બર્થડે યાદ કરાવી પણ ત્યાં જ સારસભાઈનો ફોન આવ્યો. ફોન પર ઘણી ટેક્નિકલ ને સ્ટાફ બાબત જરૂરી વાતો થઈ. જેમ જેમ પ્રતિક નવી કંપનીની જાણકારી લેતો ગયો તેમ તેમ તેને પોતાની જવાબદારી વધતી લાગી. થોડો ટેંશનમાં હતો કે, કેમ બધું પહોંચી વળાશે?
અનુભવી વિશ્વેશભાઈ એની ચિંતા સમજી ગયા. એમણે પ્રતિકને સારસ ગ્રુપમાં કામ કરતા સ્ટાફના ચારપાંચ નામનંબરો આપ્યાં ને કહ્યું. “તું આ સ્ટાફના સભ્યોને ફોન કરી ફોલો-અપ કરી દે. તારા કામનું ભારણ ઓછું થશે અને કામ ઇઝી થઈ જશે.” એમાં બર્થડે સાવ ભુલાઈ ગયો. પ્રતિક એક પછી એક સારસ કંપનીના જૂના કર્મચારીઓ સાથે વાત કરવા લાગ્યો. એક નંબર પર નજર અટકી જાણીતો હોય તેમ લાગ્યું છતાં ડાયલ કર્યો. “થેક્સ ડિયર, ક્યારની રાહ જોતી હતી.” સામે છેડે પરિધિ ટહુકી. પ્રતિકને આશ્ચર્ય થયું કે, સારસ ગ્રુપના સ્ટાફમાં એનો નંબર ક્યાંથી?

વાત જાણતાં વિશ્વેશભાઈએ તાત્કાલિક સારસભાઈને ફોન જોડ્યો. સારસભાઈએ કહ્યું, “હા, એ પી. વી. ભટ્ટ. એ સારસ ગ્રુપની સૌથી ડાયનેમિક અને ક્રિએટિવ એમ્પ્લોઈ છે. ચારપાંચ મહિના માટે અંગત કારણોસર તેણે છોડી દીધું હતું. તે સોશ્યિલ મીડિયા મેનેજર તરીકે ખૂબ જ એક્ટિવ છે. હવે તે દિવસના માત્ર ચારેક કલાક ઘરેથી ઓનલાઇન કામ કરે, અને એનો ઇંગ્લિશ લિટરેચરનો સારો સ્ટડી હોવાથી એનું વર્ક એક્સેલન્ટ છે.”
વિશ્વેશભાઈ અને પ્રતિક બંને સીધા ઘરે પહોંચ્યા. તરત મોટીબા બોલ્યાં, “જુઓ, મને બધી જ ખબર છે. પરિધિના આ ઓન લાઇન વર્કના નિર્ણયમાં હું તેની સાથે હતી.”
બીજે દિવસે ઓફિસ બહાર બોર્ડ ઝૂલતું હતું, “શ્રદ્ધાપરિધિ ગ્રૂપ” અને એના ઉદ્ઘાટનમાં મોટીબાએ પરિધિને મેનેજરની ખુરશી પર બેસાડી માથે હાથ મૂક્યો.